Աշնան քամին, աշնան քամին

Քնած տեղից նայեց ժամին,

Չհավատաց իր աչքերին`

Իր երազն էր թուփ ու ծառին:

Կարմրականաչ ու ծիրանի

Գույնի տոն էր աշնան այգում,

Առանց երազ ով է  բարի,

Ով չի թռչում  գոնե մտքում:

Ելավ տեղից, ոնց սանձարձակ

Փչեց, ոռնաց նա անոթի,

Մտավ ամեն փողոց ու բակ,

Ու խառնշտեց մեծահոգի:

Ամեն ծառից կախված ճոճվեց,

Ու քիչ մնաց խելագարվի,

Աչքերի դեմ օրը մթնեց,

Կուրության հետ ինչպես վարվի:

Պոկվեց ծառից տերև-տերև,

Գիրկը բացեց ճանապարհին,

Թռավ գլխի ամպերից  վեր,

 Ու անձրևեց աշնան քամին:

ՈՐ  ԴՈՒ  ՀՈԳԻՍ, ՆՈՐԻՑ  ՍԻՐԵՍ

Դու հիշողություն ունես-հոգիս,

Երբ որ ես էլ քեզ չմնամ,

Այրվեմ մարմնիս ցուրտ կրակում,

Ինձ կհիշես անհիշությամբ,

Որ դու,հոգիս, նորից սիրես

Անհոգ մանկան անմեղությամբ: