ԱՇՈՒՆ

ԱՇՈՒՆ
Ասես հրաշք է գունեղ

Օրն աշնանային,

Հազարան հավք է թառել

Թփին ու ծառին:

Գույներն աշնան ծաղկավոր`

Նախշազարդ մոտիկ հեռու,

Ամռան նման արևօր

Տաք են`գավի պես գինու:

Երգի պես  ջինջ ու լազուր

Երկինքն է անամպ,

Շողն արևի ամենուր
Նվիրում է թանկ:

Թե լավն են`ետևից կգան

Առաջ էլ երկիրը կլոր էր,

Տեսել էր արևի  խավարում,

Արևը կրակի կտոր էր,

Երկրում էր օջախը տաք պահում:

Երկրում էր ապրում-սրբանում

Օրհնված աշխարհը մեղքերից ,

Կույրի պես  համառ էր նայում

Կառչելով  փրկարար ձեռքերից:

Երկրում էր դրախտ ու դժոխք,

Արգելված պտուղներ քաղցրանուն,

Երկրում էր շարական-աղոթք,

Երկինքը երկրից էր բարձրանում:

Հրաշքի սովորեց  աշխարհը,

Երկնքից խնձորներ ցած ընկան,

Կծած են`տեսել են  համը,

Թե լավն են`ետևից կգան:

ՀՈՂ ԻՄ ՀԱՅՐԵՆՅԱՑ

Քարքարոտ, քարոտ

Հող իմ հայրենյաց,

Հուշը իմ նախնյաց

Ընձյուղել ես ինձ:

Իմ հավատի գին,

Իմ քարահալած,

Քո բաժին երկնի

Այգին կրծքաբաց:

Երկիր արևոտ`

Սիրուս անկեզ հուր,

Իմ նախնյաց նարոտ

Լույսի պես մաքուր:

Հայաստան աշխարհ,

Զորավոր իմ խաչ,

Քո ճամփին դժվար

Ես գինի ու հաց: