Կոկորդիս մեջ լացի պես է ցավը փլվում,

Երբ այտերս կրկին հուշիդ եմ դեմ տալիս,

Ես ողջերի մեջ եմ `քեզ եմ անվերջ փնտրում,

Դու երազում անգամ ինձնից խույս ես տալիս:

Քնիս մեջ չեմ հիշում,որ դու վաղուց չկաս,

Որ զոհվեցիր հանկարծ` հանուն ոչ մի բանի,

Խոստումներ ես տալիս,գնում,որ հետո գաս,

Քնից արթնանում եմ`  մնալով միշտ  այրի:

Հազարների ցավով դու տնքում ես իմ մեջ,

Բնական աղետ էր`կողքից հեշտ են ասում,

Դիմակավոր անթիվ մեղավորներ անվերջ

Իրենց նախկին դեմքը արդեն չեն էլ հիշում:

Երկրաշարժ է`ասին, ես էի քո մտքում,

Չգիտեի որ քեզ պիտի անվերջ փնտրեմ,

Բնականի նման ջուրն է ճամփան գտնում,

Անհավատ չեմ ծնվել,անհավատ ոնց  ապրեմ:

 ********

 Աշխարհում դժվար  ապրել-մեռնել կա,

Ապրածիս համար կյանքով վճարեմ,

Աշխարհն իմ պարտքի բեռից չտնքա,

Հաշիվների հետ լույսեր չմարեմ:

Գնամ իմ ճամփան ձիավորի պես

Ապավինելով նվիրումին կույր,

 Ժամանակի մեջ լինել սիրո ծես ,

Ու սանձել ցավը սայթաքումի բյուր:

Թռչելու մտքից  տեղում չդոփել

Դրանից ճամփան ամպոտ չի դառնա,

 Մանկան հավատով հույսից չպոկվել,

 Գնալ ճամփի հետ,ինչքան  որ գնա…

  

******

Ինձ այնպես հեշտ են ատում ու սիրում դժվար,

Ավել-պակասն այս անվերջ ինձ սպանում է,

 Չեմ մեռնում բայց ես  երբեք մտքի չափ երկար`

 Ատելությունը  սիրո հուշը պահում  է:

Ինձ ատում են`թող ատեն,ուրեմն դեռ կամ,

Ու դրանից չեմ տխրում արտասվելու չափ,

Իմ մեջ նույնիսկ ես թաքուն թեթև եմ այնքան`

Ինձ ատողի համար որ սիրո պես  չեմ թանկ:

Ու կարող ես ինձ դուլ էլ  ատել տանելի,

Թե ես սիրել չգիտեմ բոլորի նման,

Մեծ ես ինձնից` հավատամ թող քեզ ..երևի,

Ու քեզ համար ատելի ես անվերջ մնամ:

 

 **************

Կյանքն ինձ երես չտվեց, որ վեր չթռչեմ,

Որ  ծովանամ, ալիք տամ ափերիս ներսում,

 Ու իմ բախտից անիրավ երես չթեքեմ,

 Որ խորշակներ թավալվեն ջրիս ակոսում:

Որ ծովեր տամ մի կաթիլ  փրկության համար,

Ու ապրելու ձև լինի լցված լինելը,

Որ  չարացած պահերին մնամ միշտ անչար,

Ու  կուսություն ունենա  մենակ իմ սերը :

Սովորեցի ես այսպես ապրել ....աներես,

Ու հնչեցի հանգերով գրված իմ խոսքում,

Երազներն իմ  մնացին  հոգուս մեջ անտես,

Լույսի  նման որ բացվեն օրերի  մթնում:  

Հեռացել եմ ինձանից կածանի չափով,

Որ մեկ ինձ վեր է տարել,մեկ կորել վարում,

Եվ խնդացել եմ,լացել`  սրտով ու հոգով,

Երազներ եմ պահ  տվել  անցած օրերում:

Իմ գնացած տեղերով անցել եմ հույսով,

Ով  ցույց  կտա, թե գտնեմ տարիքս ծաղկուն,

Ժամանակը հոսել է ջրի պես մաքուր,

Ետ չի դառնա` ինչպես էլ տամ նրան անուն:

Զրնգում է կյանքը, որ  իմը չէ արդեն,

Զրնգոցին  է  դիպչում թախիծն  իմ աչքի,

Ծաղկած  ծառ չեմ,ու ոչ էլ  ծոցվորած արտ եմ,

Կածանի չափ հեռացել,կանգնել եմ կողքի….

*******

Ինչ էլ ասեմ հիմա,չի հնչելու

Զանգի նման քո տան` սպասումի սովոր,

Դու հեռու ես, քեզնից ես եմ հեռու,

Եվ ժամանակ չկա արարումի մի նոր:

Ուշ է արդեն գուցե կարոտին տուն բերել

Եվ անունով կանչել մեր երկուսի,

Այս հասուն տարիքում կույրի նման սիրել

Երազին թև տվող երկինքն  առատ լույսի:

Ուշ է վաղուց, բայց  միշտ կա ժամանակ

Ճահճանալու`  ծաղկունք դեռ  ափերում,

Երեկն  այսօրվա պես  անղեկ նավակ,

Ուշացումին իմ այս <վաղն> է  ներում:

****

Իմ ծննդյան օրը  ճամփին նվիրեցի

Թափառումին տրված հոգուս ճիչն ու դողը,

Հոգնությունը օրվա ծաղկի պես գրկեցի

Ու թողեցի վրեն իջնի մութի քողը :

Փողոցներ չափելով օրն իմ մնաց դրսում,

Եվ մասնակից չեղավ ինձ հետ կենաց  հացի,

Օտար մարդիկ  կողքից ձայնս չէին լսում,

Իմ  ծննդյան օրը` դիտմամբ,   չհիշեցի :