Մոլորակիս մասին դու չգիտես բնավ,

Թեպետ դու այնտեղ ես ինձ հետ վաղուց,

Ապրում ես իմ հոգու ծաղկունքի մեջ անցավ,

Անմեղություն ունի սիրո տենչանքը կույս:

Զարմանքով եմ նայում հասակին տարիքիս,

Որ նման է ճամփի` ոտնակոխ, հալածված,

Արթնացումներն հույզի տեղ չեն տալիս մտքիս,

Անժամանակ սերը ընտրյալ է, թե`կանչված:

Ապրած հինգ տասնամյակ` ակնթարթի նման,

Որ այնքան էլ շատ չէ ժամանակի համար,

Ես այս սիրուն հիմա ինչ տարիք տամ,

Սպասել եմ նրան կյանքից երկար:

Չեմ կարող թաքցնել թախիծը մտքերիս,

Բաբախյունը սրտիս անականջ է դարձել,

Կոպերիս տակ թաքուն համբույրներիս

Արցունքներիս ակունքն աչք է բացել:

Օտար խոսք չեմ ասի մոլորակիս մասին,

Դռան տեղն առանց ինձ, մեկ է,  դու չես գտնի,

Երկար եմ սպասել, քիչ էլ`սերն այս կանցնի,

Ու  բանալու համար միտքս էլ  ծով  չի մտնի:

ԳԱՐՈՒՆ

Արևը սիրտն է բացում

Հանդիպած թուփ ու ծառին,

Գարուն է`դուրս է կանչում

Ապրել սիրող աշխարհին:

Օրերը տաքին գնում`

Ծաղկունքի բույրով արբած,

Կանաչ ծով է վարարում

Օրն` օրին,  աչքաբացված:

*****   ******

Հորդառատ անձրևը դադարեց վերջապես,

Ու աշխարհը ծարավ կարծես թե հագեցավ,

Բանից անտեղյակ էր նոր ծագած արևը,

Գարնան ամպոտ օրը  կեսօրին լուսացավ:

Կանաչած ծառ ու ծիլ մաքուր փայլ ունեին,

Կաթիլքը անձրևի շողում էր տաքացած,

Ամենուր կարծես թե կար անթիվ հայելի,

Նայում էին անթարթ` իրարով շլացած:

Խաղը երկարեց` առանց  արարի

Հանդիսականը խաղի  մեջ մտավ,

Բոլորի մտքում արժեքն էր շահի`

Ոչ մեկը իրեն չուներ հավասար:

Ատելությունը կրքերը  լարեց,

Կանխավ չգիտեր զոհն ինքն իր մասին,

Ամբոխի նման ով  խելագարվեց,

Ով խելքով չափեց աչքից ընկածին:

Ինքնահրկիզման փորձ սովորական,

Փյունիկ թռչունի նախանձելի բախտ,

Մահու չափ շատ է ծարավը արյան,

Խաղի մեջ էլ կա առևտուր ու պարտք:

Ապրելու տենչը` հավասար տրված,

Անհավասար է նժարը կյանքի,

Դժվար է ապրել հավատից  մերժված,

Ինքնակամ գնալ մահ ու տանջանքի:

*****   ******

ՆԱԽԸՆՏՐԱԿԱՆ

Ասում եմ խուլ ու կույր ապրեմ,

Չտեսնեմ անհոգի ժպիտներ,

Ոչ մեկի խոստումին չկապեմ

Հույսը իմ`թե  փրկվեմ:

Մի քանի օրով  մեզ  հիշել 

Բախում են դռներ ու լուսամուտ,

Ասում են բարձր ու վեհ խոսքեր,

Սրտանց են  տալիս խոստում սուտ:

Ուզում են մեր նման լինել,

Իբրև թե մեր հոգսով որ ապրեն,

Նպատակ են դրել մեզ սիրել`

Մեր գինով որ հացը թաթխեն:

Ինձ ու քեզ ժողովուրդ են ասում,

Հաշվում են ինձ ու քեզ ձայներով,

Տարով ենք այսօրվան սպասում,

Որ ընկնեն նրանք ետ  մեզանով:

Հետո մեզ  իշխեն որ  մեր կամքով,

Ու անձայն մենք նրանց գլուխ տանք,

Ու տարվեն փողով ու նոր  փառքով,

Ես ու դու ժողովուրդ  ձևանանք: