Անցած ապրումների ծանր բեռով

Երբ մտքով  երկարեմ, չմոռանաս դու  ինձ,

Չթուլանամ,սիրտ իմ ,կույր մեղքերով

Քեզ տեղան անող ցավի  ձեռից:

Ու   չլսեմ ճիչդ անօգնական,

Երբ  ետ դառնամ մտքով   կրկնվելու,

Ինքնանոռաց  անցնել  եկած ճամփան

Իմանալով, որ ինձ չես  ներելու:

Չծանրանամ,սիրտ իմ,քարի նման

Թեք ընկնելով եկող օրվա ճամփին,

Չհասկանամ լեզուդ ու չիմանամ

Որ քավության նոխազ պետք չէ …. կյանքին:

Տվայտանքը հոգուս ձայնից թաքուն պահեմ,

Որ չունենա մոտիկ ինձնից բացի,

Որ չհնչած խոսքի ծանրությամբ վճարեմ

Խաղաղության համար օրվա,նաև`հացի:

Թե խոսք ասեմ, խոսեմ լավից`որ լավ լինի,

Անճարության ցավը միտքս չբորբոքի,

Իմ   հույզերի ծովը անխորտակ թող պահի

Ծիածանը հույսի `առագաստն իմ կամքի:

Տվայտանքն իմ հոգու աչքից հեռու պահեմ,

Որ չտեսնեմ ջրիկ լացն էլ  իմ երեսին,

Որ կարոտիս ամեն դարձի  պահին

Ներկա լինեմ ճամփի ծաղկուն ծեսին:   

Ինձ գանակոծեցին  խոսքի մեջ տաքացած.

-Ծիծաղելի է պոետ լինելը,նաև `մեղք,-

Անցել է ժամանակ`չմնամ  խռոված,

Պոետին տուն բերեմ, հաշտվենք:

Ամառն անց կացավ շոգից ծարավ,

Անցած ամառների արևների նման,

Մայրամուտներնի մեջ քամի ելավ ,

Փոշու ամպ էր տանում երամ-երամ:

Կանաչ տերևները հույզի նման

Փոխվեցին ճյուղերին ամռան ծառի,

Չորացած ընկնելով քամու բերան

Կորչում էին հլու կյանքին վայրի:

Այս ամառն էլ անցավ ջրի նման,

Ու ինձ ծանոթ շոգը չհասավ   գետ,

Հույսս  մնալու է  արդեն  վաղվան`

Էլի ամառ կգա,հավատ է պետք:

Որ սպասումը իմ հուսավառվի անվերջ,

Հիշեմ պատվիրանը`մի սպանիր,

Որ  կարոտն անանուն ապրի իմ մեջ,

Որ  փնտրելով նրան հեշտ գտնեմ ինձ: