ՀԱՅՐՍ

Կարոտիս կանչին լուռ քնած է խեղճ հայրս,

Հալված  մոմի պես է այրող հուշերիս մեջ,

Արցունքիս պես փխրուն սրտի տեր էր հայրս,

Ձայնի ամպրոպներում թաքցնում էր անվերջ:

Մանկան նման մեծ ու կենսախինդ էր հայրս,

Գերի էր իր խղճին` օրհնանքն ինչ սակարկել,

Նրա դրած պատով գոհ է հարևանս,

Շինարար էր հայրս, օջախ գիտեր հարգել:

Իր վաստակին հալալ տեր ու պաշտպան, հայրս,

 Հարգով հաց ու ջրի տան դուռը բացողին,

Օրը իր հետ չգար, օրվա հետ էր հայրս,

Հալալ  լինի կերած հացն ու խմած օղին:

Հավերժական  հույսով, ախ, միամիտ հայրս,

Մեկ օր մնաց անվերջ գիշերվա մեջ քնած,        

Կարոտով կանչեցի, արցունքոտվեց ձայնս,

Քնից էլ  չարթնացավ`  անհավատ է հայրս: