Արևը ձեռքերն է լվանում`

Երկինքը  կաթում է  անկամ,

Տխուր է օրը արթնանում`

Տրորված` ճամփի նման:

Անգույն է հայացքն ու սառած,

Աչքի մեջ խնդություն չի շողում,

Չի սիրում ինքն իրեն թրջված,

Մտքերի հեղեղից է դողում:

Երկնքում ամպեր են հավաքում,

Եկել են կորած ու մոլորված,

Օրն ընկած դռներ է թակում,

Արևին պատուհանը բաց:

Երկնքը ծածկել են ամպերը,

Էլ ինչպես աշխարհը երևա,

Կապույտ չեն`մթնած են աչքերը

Քնի մեջ  ծոցվորած այսօրվա:

Դավի պես թաքուն են վերևում

Կրքերը կուտակված ամպերի,

Մտքի պես իրար են բերում,

Մեծանում ձևի մեջ ու դերի:

Երկունքը ձայնեղ է երկնքի,

Ամպերին փախչելու տեղ չկա,

Փայլուն է ճայթյունը թեժ կրքի`

Ամպն ամպին հազիվ թե գթա:

Բախվում են`ուզեն թե չուզեն,

Ապրելու էլ ուրիշ ձև չկա,

Ջրկում են, որ իրար սուզեն

Հույզի մեջ  երկնքի` մի պահ:

Փլվում է երկինքը հույսի պես,

Վարարում կաթոցից սպասված,

Անձրև է, գալիս է գժի պես

Ճամփեքը վազում են ընդառաջ…

Իմաստազուրկ է օրս`իզուր արթնացա,

Կոպերիս տակ ես գոնե լուսավոր էի,

Երազներս թողեցի`աշխարհը անցա,

Ու չեմ ուզում օրս ինձ  շան պես սովորի:

Էլ չեմ ուզում որ մնա հանգավոր խոսքիս,

Անիմաստ է քաղցելը`հագեցում չկա,

Երբ մեռնում եմ, էլ իզուր չմնա կողքիս,

Սիրո ճաշին նա մեկի գուցե թե պետք գա: