Կգա ձյունը`անունը կա,

Ձմռան ցրտերն են ընկել,

Արևն էլ է մրսում հիմա,

Ցրտահար  դեմքն է թեքել:

Գիշերները` սառն ու երկար,

Ճամփեքից չեն կտրվում,

Մի բուռ երկինք` երեսին փայլ,

Աչքը թարթում է մթնում:

Ամայության նման ցուրտ է,

Մերկ  են դաշտ ու ծառերը,

Չմոռացվող անխախտ ուխտ է`

Ձյուն կբերի ձմեռը:

ԵՂԵՎՆԻ

Առաջ էլ էիր վերձիգ ու շքեղ,

Եվ զմրուխտյա էր անգամ ստվերդ,

Անտառը`կանաչ, աշխարհը  ջրիկ

Սիրով էր օծում փշոտ ճյուղերդ:

Չէիր երևում աչք շոյելու չափ`

Ամառ ու գարուն ուներ ամեն ծառ,

Կանաչը ծով էր`փռված ափեափ,

Սովորական էր ամեն բան պայծառ:

Վաղուց ընկել են ձմռան ցրտերը,

Անտառը մերկ է`  երազից խաբված,

Ձմռան ձյուները մատնում են տեղդ,

Նույն փշոտ ծառն ես, միշտ անմեղ կանաչ:

Ասես կանչող կնոջ  պերճանքի փայլ `

Շլացած  ապակուն պատուհանիս,

Խաբվեցի արևին` մեջը գոլ  չկար,

Ցրտաշունչ օրեր են, ձմռան ամիս:  

Վերից է վար գալիս   արև ու լույս,

Հայացքիս ուղղությամբ աչքը պահում,

Իմ տան չորս պատի մեջ մնում է կույս`

Արևն,ինչքան իրեն սառն է պահում:

Տաքացա արևին իմ  հավատով`

Շլությանն ապակուս հենվեցի,

Արքայություն անցավ  իմ կարճ մտքով,

Արդար  ես  Արեգակ  Իմ`ասացի:

ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԸ ԱՆՑԱՎ

Երկինքը կաթում է`մտքում ամպոտ  ծովեր,

Արևոտ չէ բացվող լույսն էլ ամենօրյա,

Հոկտեմբերը կիսով քամահար կանձրևեր,

Փշրվել է  աշնան ոսկին գետնի վրա:

Թրջված ու ցրտոտ են աշունքվա օրերը,

Դրսում է մնացել աշխարհը մերկացած,

Սառը շշուկ ունի ուշ աշնան անձրևը,

Մաղում է այսօր էլ թախիծով իր անցած:

Գնալու տեղ չունի մրսած օրը աշնան,

Քամին տեղ է մաքրում ձմռան համար կողքին,

Կձնի երկինքը փաթիլվելով անձայն,

Հոկտեմբերը անցավ աշնան ոսկին ոտքին:

 *****  ******

ԼԱՑԻ  ԺԱՄ ՉԷՐ ԱՐԴԵՆ

Ելավ քամին թաշկինակը ձեռքին,

Լացի ժամ չէր արդեն, պիտի պարեր,

Տերևներով գիտեր մերկ ծառերին,,

Նրանց մերկությունը բավ է շահեր:

Ճոճում էր ծառերը աշնան քամին,

Պտտվում էր, մրրկում երկինք ի վեր,

Ով էր նայում  փոշոտ ոտք ու ձեռքին,

Վերևից ընկնելուց նա վախ չուներ:

Սառը զայրույթի պես մերկ, ահարկու,

Լիզում էր գետինը`  թաշկինակը ձեռքում,

Ամպերին կապել էր մեկ-մեկու,

Ձյուն պիտի գար, քամին տեղ էր մաքրում: