Առնելիքս`ոչինչ, զրկանքի սովոր եմ,

Ում ինչ ունեմ տալու,  խղճիս բեռ չմնա,

Թող հաշտ ապրել մի քիչ ինքս ինձ հետ սովորեմ,

Քանի ոտքս հողոտ է` պարտքերը կան:

Գործեր ունեմ`կիսատ թողնելու չի,

Սրտիս  մեջ եղածը ով կկարդա,

Գուշակի պես քամին թող չփչի,

Ու մտքիս հակառակ ինձ մոտենա:

Կյանքս բարակել է, որ կտրվի մի օր,

Խարույկս վառելու ժամն իմանամ,

Փյունիկ թռչնի նման թող կամավոր

Կրակի մեջ նետվեմ`ես մոխրանամ:

Ես մոխրանամ, ու թող քամին այդժամ

Մոխրիս հետ խաղ անի, ինչքան ինքը կուզի,

Կհողոտվեմ նորից, քամուց երբ հեռանամ,

Մաս կունենամ ապրող  հույզ ու հուշի:

Սովորական մի այր չես դու,

Սովորական չեմ քեզ համար,

Մոլորակ ենք ասես երկու,

Իրար գալու որ չունեն ճար:

Բախտ է սերը պլատոնյան,

Որ երկինք  է պահում անմահ,

Հանդիպումի ոչ մի կեռման

 Չունի այսչափ հավերժող պահ:

Պտտվում ենք մեզնից անկախ,

Հպարտությանը մեր գերի,

Խառնվում են մտքում ավաղ

Հաշիվները պտույտների:

Ու մնում է սիրել անվերջ,

Հոգիդ հոգուս ճամփեն գիտի,

Ու իմ ու քո երկնքի մեջ

Ընկնող աստղի պիտի փրկի: