Հորս ու մորս մտքով չէի անցնում`
Մորս կրծքի տակ երեխա կար արդեն,
Տղա էր` հայրս սիրտն էր բացում
Խնդության սինու պես` ամենքին ժպտադեմ:
Ես ինչ իմանայի, ես իմ գոյին անգետ,
Շնորհն առաջնեկի, որ ինձ պիտի տրվեր,
Հաշվի նստող լիներ թե այդժամ կամքիս հետ,
Կսպասեի երկար, մինչ անունս հնչեր:
Իմ գալուստից առաջ մայրս ցավ չէր տեսնի,
Ես ինձ չէի զգա ակամա մեղավոր,
Իր չծնված մանկան վշտից չէր բորբոքվի
Հայրս` որ ինձանով երջանկացավ մի օր:
Իմ ծնունդով պիտի ծնողքս խնդային`
Մեր նոր տունը ծխար տաք օջախով,
Սիրով պիտի նրանք իրար գային,
Ու առօրյա հոգսին չնայեին վախով:
Ոչ
հերոս էր հայրս, ոչ էլ Աստված,
Շինարար էր, պատշար նա անունով,
Տներ էր կառուցում, կիսում էր աղ ու հաց,
Ու գնում էր կյանքն իր վաղ ունեցած հունով:
Երկունքի ցավով ինձ աշխարհ բերեց մայրս,
Հավերժի հավատով որ հետո բարուրեր,
Դրախտը անկյուն էր օրորոցով տանս,
Աստծո անեծքը հին կարծես էլ ուժ չուներ:
Բայց դրախտը` տանը, աշխարհը դրսում էր,
Ներս ու դրսի պայքարն էր իմ հոգում,
Ընդիմության ոգին ինձ պիտի սովորեր,
Ու հնչեր սիրուս մեջ ու բողոքում:
Պիտի չփախչեի ես ինձ տրված բախտից,
Որ ճանաչենք իրար ամեն օր փորձելով,
Ագռավաքարից մի փշուր գար հասներ ինձ,
Մհերի ահարկու հարվածից թռչելով:
Ու թեպետ աշխարհը ծուռ էր Աստծո օրից,
Թռչող քարն ինձ հասավ գալով ուղիղ,
Կույր էի տեսնելով, երբ խլացա ցավից,
Ու կյանքը վթարված եղավ ցաք ու ցրիվ:
Ու թվաց աշխարհն է իմ շուրջը ավիրվել,
Քանդվել էին բազում տներն հորս շինած,
Քարի մեջ արյուն կար, կարմիրն էր հողոտվել,
Այդ անեծքի լեզվով չէր մարդանա Աստված:
Ես` վիրավոր, ծնկած չմնացի երկար,
Իմ չծնված որդին ուժեղ էր կրծքիս տակ,
Մասուրի չափ ցորեն ով ինձ կտար,
Ազատատենչ ոգուն պիտի նվիրել կյանք:
Պիտի ներվեր այրի կնոջն երկունք ու սեր,
Ապրելուց առավել չապրելն է շատ դժվար,
Կհասկանաս դու ինձ, Փոքր Մհեր,
Իմ հավատն հավերժի քեզ հետ միշտ կար:
Երգ գրելու համար ինձ չըբամբասեին,
Իմ այս ծռությունից ինձ շատ են քարկոծել,
Մի օր աշխարհն ինձ ծույլ կնայի մտերիմ,
Նրա դեմ դռներս ես չեմ ուզում գոցել:
Աղետյալ քաղաքիս կորուստը խնկելով`
Հազարների կյանքը մնաց քարերի տակ,
Դու իմ ծննդավայր, Սպիտակ քաղաք իմ նոր,
Քո գրկում եմ ծնվել պոետ անժամանակ:
