Աչքիս փուշ էր  անկողինս,

Գիշերն այսօր շատ երկարեց,

Սիրտս ծակեց  ու մարմինս

Ցավի  ճիչը  իրեն պահեց:

Պտտվեցի, ոնց մոլորակ,

Լռության մեջ իմ սենյակի,

Մրսում էի անարեգակ,

Միտք չունեի հագ ու կապի:

Ինձ խաբեցի ղուշ ու գրով,

Չունեի ես էլ ուրիշ դեղ,

Սպասեցի  հույսից խռով,

Օրը  բացվեց լույսով անմեղ :

*****   ******* 

Հարցնում ես` ոնց եմ առանց սիրո ապրում,

Քանզի սիրելով եմ ես երջանիկ,

Մենությունն իմ օրվա հագուստի պես հագնում,

Ու հայելուս տալիս անսեր տարիք:

Խնդությամբ  լի սինի կյանքն ինձ չնվիրեց,

Ունեցածիս համար գոհ եմ լինելու չափ,

Իմ կամքն Աստծո կամոք հարատևեց,

Մենության մեջ գտա քաղցր տանջանք:

Չգիտեի կանխավ իմ բախտը պոետի`

Անդինից  տուն բերող կամուրջ ու ճանապարհ,

Գանակոծել է ինձ կոտրած ձեռքն աղետի,

Մտքիս մեջ կան ցավի բլուրներ ու խաչքար:

Երջանկության տոն է այցը որդիներիս,

Թոռնիկներիս համար մայրանում եմ կրկին,

Արձագանքն իմ սիրո թևերին երգերիս,

 Սիրտ են տալիս, ոգի, պոետիս երկունքին: