Առնելիքս`ոչինչ, զրկանքի սովոր եմ,

Ում ինչ ունեմ տալու,  խղճիս բեռ չմնա,

Թող հաշտ ապրել մի քիչ ինքս ինձ հետ սովորեմ,

Քանի ոտքս հողոտ է` պարտքերը կան:

Գործեր ունեմ`կիսատ թողնելու չի,

Սրտիս  մեջ եղածը ով կկարդա,

Գուշակի պես քամին թող չփչի,

Ու մտքիս հակառակ ինձ մոտենա:

Կյանքս բարակել է, որ կտրվի մի օր,

Խարույկս վառելու ժամն իմանամ,

Փյունիկ թռչնի նման թող կամավոր

Կրակի մեջ նետվեմ`ես մոխրանամ:

Ես մոխրանամ, ու թող քամին այդժամ

Մոխրիս հետ խաղ անի, ինչքան ինքը կուզի,

Կհողոտվեմ նորից, քամուց երբ հեռանամ,

Մաս կունենամ ապրող  հույզ ու հուշի:

Սովորական մի այր չես դու,

Սովորական չեմ քեզ համար,

Մոլորակ ենք ասես երկու,

Իրար գալու որ չունեն ճար:

Բախտ է սերը պլատոնյան,

Որ երկինք  է պահում անմահ,

Հանդիպումի ոչ մի կեռման

 Չունի այսչափ հավերժող պահ:

Պտտվում ենք մեզնից անկախ,

Հպարտությանը մեր գերի,

Խառնվում են մտքում ավաղ

Հաշիվները պտույտների:

Ու մնում է սիրել անվերջ,

Հոգիդ հոգուս ճամփեն գիտի,

Ու իմ ու քո երկնքի մեջ

Ընկնող աստղի պիտի փրկի:

Հրավերքի սպասումով `

Ես քո այգու, դու` դղյակիս,

Կորցրինք լուռ էլի մի օր,

Ափսոսանքով, բայց և հանգիստ:

Չջանացինք, ոչ ես, ոչ դու,

Կասկածեցինք ինքներս մեզ.

Սիրուց բացի ինչ ենք տալու,

Թե ունենաս դու ինձ, ես `քեզ:

Թե քո այգին քիչ թվա ինձ,

Ու անբերի կանաչ հագնի,

Իմ դղյակում լույս լինի քիչ,

Ու թե հանկարծ մի դուռ փակվի:

Կորցրինք լուռ էլի մի օր,

Առաջինը ով ձայն կտա,

Հպարտությամբ մեր մեղավոր

Անցած օրը էլ ետ չի գա:

Այսօրվա պես վաղն էլ կանցնի,

Չկասկածես  օրվա դարձին,

Թե քո այգու պատրանքով լի,

Թե  դղյակիս  գոյությամբ սին:

Հնար լիներ ազատ ապրել,

Ամենքից անկախ`  ամենում,

Սպասումների վառ  հնոցում,

Հնար լիներ ազատ ապրել:

Այս աշխարհի սիրուն կապվել

Նվերի պես մի անանուն,

Հնար լիներ, ազատ ապրել

Ամենքից անկախ`  ամենում:

Մոլորակիս մասին դու չգիտես բնավ,

Թեպետ դու այնտեղ ես ինձ հետ վաղուց,

Ապրում ես իմ հոգու ծաղկունքի մեջ անցավ,

Անմեղություն ունի սիրո տենչանքը կույս:

Զարմանքով եմ նայում հասակին տարիքիս,

Որ նման է ճամփի` ոտնակոխ, հալածված,

Արթնացումներն հույզի տեղ չեն տալիս մտքիս,

Անժամանակ սերը ընտրյալ է, թե`կանչված:

Ապրած հինգ տասնամյակ` ակնթարթի նման,

Որ այնքան էլ շատ չէ ժամանակի համար,

Ես այս սիրուն հիմա ինչ տարիք տամ,

Սպասել եմ նրան կյանքից երկար:

Չեմ կարող թաքցնել թախիծը մտքերիս,

Բաբախյունը սրտիս անականջ է դարձել,

Կոպերիս տակ թաքուն համբույրներիս

Արցունքներիս ակունքն աչք է բացել:

Օտար խոսք չեմ ասի մոլորակիս մասին,

Դռան տեղն առանց ինձ, մեկ է,  դու չես գտնի,

Երկար եմ սպասել, քիչ էլ`սերն այս կանցնի,

Ու  բանալու համար միտքս էլ  ծով  չի մտնի:

ԳԱՐՈՒՆ

Արևը սիրտն է բացում

Հանդիպած թուփ ու ծառին,

Գարուն է`դուրս է կանչում

Ապրել սիրող աշխարհին:

Օրերը տաքին գնում`

Ծաղկունքի բույրով արբած,

Կանաչ ծով է վարարում

Օրն` օրին,  աչքաբացված:

*****   ******

Հորդառատ անձրևը դադարեց վերջապես,

Ու աշխարհը ծարավ կարծես թե հագեցավ,

Բանից անտեղյակ էր նոր ծագած արևը,

Գարնան ամպոտ օրը  կեսօրին լուսացավ:

Կանաչած ծառ ու ծիլ մաքուր փայլ ունեին,

Կաթիլքը անձրևի շողում էր տաքացած,

Ամենուր կարծես թե կար անթիվ հայելի,

Նայում էին անթարթ` իրարով շլացած:

Խաղը երկարեց` առանց  արարի

Հանդիսականը խաղի  մեջ մտավ,

Բոլորի մտքում արժեքն էր շահի`

Ոչ մեկը իրեն չուներ հավասար:

Ատելությունը կրքերը  լարեց,

Կանխավ չգիտեր զոհն ինքն իր մասին,

Ամբոխի նման ով  խելագարվեց,

Ով խելքով չափեց աչքից ընկածին:

Ինքնահրկիզման փորձ սովորական,

Փյունիկ թռչունի նախանձելի բախտ,

Մահու չափ շատ է ծարավը արյան,

Խաղի մեջ էլ կա առևտուր ու պարտք:

Ապրելու տենչը` հավասար տրված,

Անհավասար է նժարը կյանքի,

Դժվար է ապրել հավատից  մերժված,

Ինքնակամ գնալ մահ ու տանջանքի:

*****   ******

ՆԱԽԸՆՏՐԱԿԱՆ

Ասում եմ խուլ ու կույր ապրեմ,

Չտեսնեմ անհոգի ժպիտներ,

Ոչ մեկի խոստումին չկապեմ

Հույսը իմ`թե  փրկվեմ:

Մի քանի օրով  մեզ  հիշել 

Բախում են դռներ ու լուսամուտ,

Ասում են բարձր ու վեհ խոսքեր,

Սրտանց են  տալիս խոստում սուտ:

Ուզում են մեր նման լինել,

Իբրև թե մեր հոգսով որ ապրեն,

Նպատակ են դրել մեզ սիրել`

Մեր գինով որ հացը թաթխեն:

Ինձ ու քեզ ժողովուրդ են ասում,

Հաշվում են ինձ ու քեզ ձայներով,

Տարով ենք այսօրվան սպասում,

Որ ընկնեն նրանք ետ  մեզանով:

Հետո մեզ  իշխեն որ  մեր կամքով,

Ու անձայն մենք նրանց գլուխ տանք,

Ու տարվեն փողով ու նոր  փառքով,

Ես ու դու ժողովուրդ  ձևանանք: